این دومین دیدار این دیپلمات ارشد آمریکایی از کشوری است که ایالات متحده از دیرباز آرزوی تأمین ثبات در آن را داشته است. کری، روز جمعه در بغداد، از تلاش‌های نخست‌وزیر عراق برای حل‌وفصل بحران سیاسی حمایت کرد و بر اهمیت داشتن یک «حکومت متحد و کارا» برای مواجهه با گروه دولت اسلامی تأکید کرد. در کابل، کری به‌تنهایی با رئیس‌جمهور اشرف‌غنی دیدار کرد و سپس عبداله‌عبداله، رئیس اجراییه و رقیب غنی، به آن اضافه شد. کری همچنین در صحبت‌های خود بر امنیت، حکومت‌داری و توسعه اقتصادی تأکید کرد. افغانستان تاحدود زیادی بی‌قانون باقی مانده است، فساد در آن شایع است و این کشور به‌سختی با جنگجویان طالبان مقابله می‌کند. کری به صلاح‌الدین ربانی، وزیر خارجه و دیگر مقام‌ها گفت: «ما باید روشن کنیم که حکومت وحدت ملی هرکار ممکنی را برای متحد ماندن و عمل به‌وعده‌های خود در قبال مردم افغانستان انجام می‌دهد.» کری گفت که به غنی و عبداله خواهد گفت «اختلافات جناحی» خود را کنار بگذارند. چالش‌ها در افغانستان با مشکلاتی که کری روزجمعه در عراق مواجه شد، متفاوت نیستند. ایالات متحده در زمان ریاست‌جمهوری جورج دبلیوبوش به هردو کشور حمله کرد و امیدوار بود دموکراسی‌های با ثباتی را پرورش دهد. این اتفاق نیافتاده است، هرچند ایالات متحده حدود ۲تریلیون دلار را تاکنون هزینه کرده‌است و چندین‌هزار تن از آمریکاییها در مأموریت‌های ارتش کشته شده‌اند. حکومت‌ها در هردو کشور بر مناطق قابل‌توجهی کنترل ندارند. جنگ افغانستان علیه طالبان وارد پانزدهمین سال خود می‌شود. عراق هنوز تلاش می‌کند برای حمله بر موصل، دومین شهر بزرگ این کشور، و جاهای دیگری که در تصرف داعش هستند نیرو جمع‌آوری کند. رقابت‌های فرقه‌ای و شخصی هردو حکومت را تهدید می‌کند. خلاءهای امنیتی در هر کشور تهدیدی برای ایالات متحده است. باوجود وعده‌های رئیس‌جمهور اوباما مبنی بر پایان دادن به هردو جنگ، سربازان آمریکایی نمی‌توانند همین‌طوری این کشورها را ترک کنند. در افغانستان ۹۸۰۰تن از نیروهای آمریکایی وجود دارند که قرار است سال آینده به ۵۵۰۰ تن کاهش یابند. در عراق، ۳۷۸۰سرباز آمریکایی حضور دارند. اوباما کمتر از ده ماه فرصت دارد به هردو کشور سر و سامان بدهد، اما استراتژی‌ها متفاوت‌اند: در عراق، ایالات متحده به‌دنبال نابودی داعش است؛ در افغانستان، این کشور امیدوار است طالبان را به گفتگوهای صلح بکشاند. با این‌حال، حکومت کابل باید اول اختلافات خود را حل کند. پس از انتخابات ریاست جمهوری بی‌نتیجه ۲۰۱۴ که به‌تلخی بر سر آن جنگیدند، غنی و عبداله براساس توافقی که با پادرمیانی کری به‌دست آمد، قدرت را تقسیم کرده‌اند. اما این همکاری هرگز به‌صورت واقعی تعریف نشده است و حکومت در حالت بی‌نظمی قرار دارد. پیش‌بینی‌هایی وجود دارد که این حکومت به‌دلیل فساد و بی‌کفایتی سقوط خواهد کرد. پس از نزدیک به دوسال، غنی وعبداله نتوانسته‌اند رقابت‌های خود را کنار بگذارند. این ناراحتی از باوری در اردوگاه عبداله نشأت می‌گیرد که انتخابات به سرقت رفته و به غنی، انسان‌شناسی که سه‌دهه در آمریکا زیست و تعامل با او برای واشنگتن راحت‌تر خواهد بود، هدیه داده شده است. این دو اخیراً در نشستی خاطرات خود را پاک کردند تا اختلافات را از بین ببرند. مقام‌های افغان و خارجی گفتند که آن‌ها پس از دوساعت منصرف شدند. وزارت دفاع و ریاست امنیت ملی توسط سرپرست‌ها اداره می‌شوند و پارلمان به وزرای پیشنهادی این دو مجموعه رأی اعتماد نداده است، چندین وزیر دیگر استعفا داده‌اند. انتظار می‌رود به‌زودی در کابینه تغییراتی ایجاد شود. اقتصاد افغانستان در حال انقباض است. آمار بیکاری ۲۵درصد است. افغانستان نیاز دارد کمک‌های بین‌المللی بیشتری دریافت کند. طالبان در هیچ جایی به یک نیروی شکست‌خورده شبیه نیست، و احتمال تاخت‌وتاز یک گروه وابسته به داعش نیز وجود دارد.